Dag lief Kind van de Lucht. Wat een feest om je vanochtend weer te mogen ontmoeten. Lange tijd was je onvindbaar. Je had je verstopt en daar had je een goede reden voor. Steeds vaker laat je je echter zien. Die momenten zijn ontroerend. Ze geven aanleiding voor het huilen van schone tranen; pure tranen van geluk. Wat ben je toch mooi en liefdevol. Ik doe mijn uiterste best om je een goede plek te geven, want ik kan geen enkele reden (meer) verzinnen om je te verbergen. Helaas is het daarvoor nodig om een reflex af te leren. En dat kost tijd en soms ook bloed, zweet en tranen. Maar wat hebben we samen hard gewerkt en dat al maanden lang. Dank voor je geduld en je uithoudingsvermogen. Dat heb jij meer in je zitten, dan ik. Jij bent steeds weer diegene, die mij op het juiste spoor zet als ik weer eens de neiging heb om te vluchten of me af te laten leiden. 
Sinds september hebben we een gezamenlijke hobby en die heet ademen. Ja, ik realiseer me, dat klinkt wat gek. Maar in de verbonden ademhaling daar kunnen wij elkaar op een prettige manier ontmoeten. Daarin is er tijd en ruimte om bij te praten, naar elkaar te luisteren en onze frequenties op elkaar af te stemmen. Ook vliegen we samen door het universum of kijken naar prachtige lichtshows met vele kleuren; onbeschrijfelijk mooi. Zo creëerden we sinds september al bijna vijftig dates. En eerlijk is eerlijk ik kan er geen genoeg van krijgen; ze waren allen inspirerend en eigen in hun soort. 
In het gaan beoefenen van deze tak van sport stapte ik een hele nieuwe wereld binnen. Tijdens de kennismaking werd er gesproken over een Ademfamilie en toen dacht ik nog stilletjes, dat is niets voor mij; waarbij ik mij wel bewust werd van de weerstand maar niet door had dat ik een dieper liggend verlangen negeerde. Gelukkig is de sturing vanuit de zielenwereld zo krachtig geweest, dat ik niet anders kon dan in de overgave gaan. En voor ik er erg in had nam ik deel aan Seminars en kan niet anders zeggen dat ik me thuis voel bij deze Aardse Ademfamilie en ook bij de Ademfamilie van het Licht. Dank voor de liefdevolle manier waarop jullie mij hebben opgenomen!
Een thema waar ik met het Kind van de Lucht hard aan gewerkt heb, zou ik er vandaag graag apart uit willen lichten, omdat daarin juist dit weekend de cirkel rond gemaakt is. En dat gaat over begrenzen en eigen ruimte innemen. Aan het begin van dit jaar zou het woord grenzeloos in veel gevallen passend zijn geweest. Met 15 kg minder lichaamsgewicht voelde het ook best wel eens wat wiebelig aan. Na een traject waarin aannemen, inbedden, bodem geven, centeren en opvullen een belangrijke rol hebben gespeeld was er als het ware een heel nieuw huis gebouwd. Dat het nog kwetsbaar was en enkele bouwkundige mankementen bevatte, daarvan werd ik mij een paar weken geleden op een hele metaforische manier bewust. Mijn huis en trainingsruimte was omheind met vele struiken en bomen. Daardoor zat ik vrij van alles en iedereen. Op een ochtend hoorde ik een naar geluid van kettingzagen. Voor ik er erg in had, werd een deel van dat wat ik als mijn begrenzing zag, in een handomdraai met de grond gelijk gemaakt. Het voelde alsof ik in een vissenkom terecht gekomen was. Zo kaal, dat het mij een unheimisch en onveilig gevoel gaf. Pijnlijk werd duidelijk hoe ik ongemerkt mijn begrenzing in de handen van anderen had neergelegd. Tja en die zijn vrij om daarmee te doen wat hun goeddunkt. Die ervaring maakte dat ik (nu eindelijk) besloot om letterlijk en figuurlijk de volledige verantwoordelijkheid voor mijn eigen ruimte te nemen. Gisteren werden er in dat kader vier Portugese Lei-Laurierbomen op mijn erfscheiding geplant.  Het voelt meteen al zo krachtig(er) en sterk(er). Het begin van een proces van naar elkaar toegroeien, vrij zijn, ontspanning en joy; dat alles vervat in de bijgevoegde foto. 
Dank je wel Kind van de Lucht dat je mij in de ademsessies van gisteravond en vanochtend direct alweer op zo’n mooie en authentieke manier bevestiging en feedback gaf over de gemaakte keuzes. Nogmaals dank je wel en ik heb diep respect voor wie je bent!