Dag meneer in het bos. Het voelde voor mij erg kloppend dat ik u niet ontmoette deze ochtend. Ik was erg dicht bij mezelf en kan dan zonder moeite voor mijn eigen inspiratie zorgen. Met gepaste trots keek ik terug naar het afgelopen weekend, waarin ik ondanks mijn volle programma bewust de ruimte nam om me-time te creëren. Ik verscheen weliswaar niet altijd op tijd op gemaakte afspraken. Maar eenmaal aangekomen, dan kon er ten volle zijn. Zo gaf ik meerdere keren invulling aan een van mijn quotes van de afgelopen week: “Als je stopt met hollen, dan ben je niet iemand die verzaakt, maar een rolmodel”.
De sfeer op de hei was deze morgen een aparte. De droogte aldaar was voelbaar, zichtbaar en bijna hoorbaar. Het had iets sereens en gelijktijdig ook iets unheimisch. Ik hoop voor de natuur dan ook van harte, dat er spoedig weer wat regen komt. In de spiegeling met deze waarneming stelde ik mezelf innerlijk de vraag of er in mij iets aan het opdrogen is, dat weer om voeding en aandacht vraagt. Als vanzelf gingen mijn gedachten naar de afgelopen week. Met frisse tegenzin begon ik toen aan het maken van een promotiefilmpje voor een tennistoernooi. Eenmaal aan de gang was ik bijna niet te stuiten. Hilarisch en bevrijdend was het om weer eens gek te mogen doen. Wat een fijne en voor mij bijna ongekende manier van zelfexpressie was dat. Toen ik na de opnames bezig was om het filmpje te monteren, heb ik dan ook vele keren schaterlachend in mijn eentje achter de computer gezeten. Heerlijk, dat onbedaarlijke lachen. Ik denk dat ik op die manier de “ik van zes” weer heb opgehaald. Welkom thuis mijn kind!
Ik hoor me nog tegen een coach in 1998 zeggen dat ik niet creatief was en daarom een creatieve opdracht niet wilde uitvoeren. Hij hield voet bij stuk en stelde provocatief dat hij zou stoppen met coachen als ik dat huiswerk zou weigeren. Deze druk kon ik niet weerstaan en uiteindelijk bleek dat de start van stapels schilderingen en tekeningen, die ik later ging combineren met energiewerk. Een werkvorm waar ik keer op keer weer blij van word. Dank je wel coach van toen. Je haalde me destijds wel erg uit mijn comfortzone, maar ben je daar nu nog dagelijks dankbaar voor. Uiteindelijk bleek later vanuit de Human Design dat ik de beschikking heb over het kanaal van een creatief rolmodel. Zo zie je maar weer dat je door conditionering in je jeugd, zo ver bij jezelf weg kunt gaan, dat je jouw kwaliteiten gewoonweg zelf niet meer herkend. Kom je niet weer op je eigen spoor, dan kun je zomaar je roeping mislopen.
In het kader van de afwisseling besloot ik daarom tijdens mijn hardlooprondje eens een ander pad te kiezen. En die impuls werd direct beloond. Plots stond ik oog-in-oog met een hertje, dat mij liefdevol aankeek. Jeetje wat een mooi moment was dat. Ik voelde dat mijn hart zich direct verder kon openen al ruimte gevend aan wie ik ben en mijn eigen natuur.
Dat beeld geeft me kracht voor deze week. Ik citeer de betekenis van een ontmoeting met haar. Hert staat symbool voor ontvangen, verzamelen en weer loslaten. Hij haalt het beste uit alles. Wolkenkrabbers hoog zou hij groeien en stijgen, tot met zijn kop in de wolken… een neiging om te zweven en onthecht, los van de dingen te komen. Ergens nog een restant van “niet-zijn” zou je zeggen, of van vluchten in sferen waar geen ellende nog misverstanden bestaan. Maar tenslotte daalt hij weer af in de nuchtere harde werkelijkheid. Hert draagt de sporen van weleer. Je herkent makkelijk de resten van het Oude in zijn vorm, gestalte, karakter. Hert maant je om steeds bij jezelf in het Nu te blijven.
Deze keer spreek ik de dank uit naar de leraar en de meester in mezelf voor het waardevolle samenzijn en de mooie lessen op de hei. En aan u meneer in het bos, stuur ik vanuit mijn hart wat van de onvoorwaardelijke liefde die vrijkwam in de ontmoeting met de natuur tijdens mijn fysieke inspanningen van deze morgen.