Goedemorgen meneer in het bos. De dag begon wat zwaar vandaag. Sinds een paar dagen ken ik een apart slaapritme; als ik slaap dan slaap ik diep en droom ik veel. Maar ik ken minstens zoveel waakmomenten en dan ben ik helder, krijg ik veel boodschappen en is er veel healingenergie. Als ik er woorden aan geef; dan benoem ik het als “hard geslapen hebben” waarbij ik mij in de ochtend zowel van de hemel als de aarde voel.

Misschien komt het doordat ik bewuster bezig ben om verbinding te maken voorbij het ego met de ziel. Een proces dat niet vanzelf gaat. Het lijkt of ik het leggen van dat lijntje niet (bewust) in mijn opvoeding mee gekregen heb. Dus het is even zoeken of en hoe ik dat tot stand kan brengen. De daarover geschreven literatuur lijkt niet eenduidig te zijn. Dus ik heb besloten om  zelf maar op ontdekkingstocht in mijn binnenwereld te gaan. Wandelend over dat pad ontdekte ik afgelopen maandag een nieuwe energie-ader in mijn systeem. Nu nog fragiel en dunnetjes, maar ik kon de enorme potentie voelen. Deze behoeft de komende de tijd veel aandacht en de juiste fysieke en geestelijke voeding. U leest het al, mijn leven is weer eens verre van saai en ik heb weer een nieuw, uitdagend project gevonden.

Na zo’n toch wel pittige nacht, helpt een rondje hardlopen om weer bij de mensen te komen. Het bospad oplopend bij de tennisclub, kwam ik een bekende tegen die daar met zijn honden liep. Hij is een soort vader-figuur, die altijd wel een opmerking klaar heeft. Zo ook deze keer. Hij riep me na dat ik het wel kon, waar ik mee bezig was. Al denk ik dat hij geen idee had waar hij het over had, ik voelde direct een grote opsteker en ook stimulans. Nog geen 10 meter verder zag ik ineens uw auto staan. U zat achter het stuur, de motor van de auto was uit. Wat opviel waren de koplampen, die fel in de rondte schenen. Ik heb ze maar beschouwd als het bijlichten van mijn levenspad. Blijkbaar was het de hoogste tijd voor weer een volgende levensles. Deze keer hoefde ik er niet lang over na te denken waar deze over ging, want ook nu stond uw auto op een ander bospad dan anders. Het gaat erover Nienke, dat datgene waar je naar op zoek bent, dichter bij huis ligt dan je denkt…. Eerlijk gezegd best een geruststellende gedachte, die nog wel verder vorm en uitwerking moet krijgen.

Al hardlopend ging mijn aandacht vervolgens uit naar een vurig zuiveringsritueel dat ik vorige week deed. Op een beeldende spiraalvormige manier werden er toen vele van mijn innerlijke kinderen uit een donkere kelder bevrijd en kon een dubbele bodem in mijn systeem worden opgeruimd. Daar aan denkend, realiseerde ik me dat ik de eerste twee dagen deze kinderen gekoesterd heb. Maar dat zij ook al snel weer een beetje in de vergetelheid terecht gekomen zijn. Was dat waarom er de afgelopen dagen weer meerdere momenten waren, dat er een diepgaand verdriet zich van mij meester maakte….??

Hoewel ik op voorhand bedacht had, dat ik een kort rondje zou lopen, vroeg deze ontdekking om meer. Ik rekte ter plekke de loopafstand op, zodat een meditatie langs de waterkant mogelijk zou worden. Dat voelde als “the place to be”. Toen ik met mijn aandacht naar binnen keerde, schrok ik een beetje van datgene wat ik aantrof. De innerlijke kinderen die eerder zo dapper waren geweest om uit hun schuilplaats tevoorschijn te komen, stonden er nu wat verloren bij. Mijn eerste neiging was om te gaan redderen en van alles te doen. Maar ik merkte in mijn waarneming dat zij daar totaal niet van “aan” gingen, sterker nog zij leken alleen maar onrustiger te worden, kris kras door elkaar te gaan lopen en afstand te nemen. Ineens herinnerde ik me een moment uit een opstelling van deze week; de rust die ontstond doordat ik als representant ging zitten. En besloot ook nu hetzelfde te doen. Ik nodigde de innerlijke kinderen uit om uit mij te gaan zodat ik ze beter kon zien en maakte in gedachte met hen een grote kring. Vervolgens liet ik de film van waarneming doorlopen en ging daarin zitten. Direct werd mijn ademhaling dieper, voelde ik mij gegronder en oogde rustiger. Een voor een gingen ook de kinderen zitten rond mijn (moeder)schoot. Hoe hartverwarmend was dat. Letterlijk voelde ik een kleine, opening in mijn hart ontstaan, waardoor het licht naar binnen stroomde. Het voelde als een doorgang, wellicht een doorgang naar mijn ziel. Ik betrapte me erop dat ik meteen weer op wilde gaan staan om geforceerd de opening groter te maken. Een actie waarop de kinderen direct met onrust reageerden. En daar waar het net licht was, leken er weer wolken voor de zon te schuiven. Blijven zitten was de remedie en in de overgave zijn. Het was ontroerend wat er toen gebeurde, de kinderen besloten om in een spiraalvormige beweging weer naar binnen te wandelen, zodat zij op een mooie manier met mij samen konden vloeien. Dit bracht een bijzonder gevoel teweeg. Daar waar ik dacht dat het mij kleiner zou maken, kon ik ineens mijn volwassenheid en grootsheid als een soort boeddha in mij voelen. Met het maken van chakraklanken nam ik de tijd om dit mooie beeld verder in mij te integreren. Het zware gevoel was gelukkig weg; ik voelde mij licht en levendig.

Toen ik mijn ogen opende, bleek er een mevrouw met een hond mijn richting uit te komen. Ze maakte contact met mij en vertelde hoe helend zij deze plek met het bankje vindt. Laat ik daar nou net mee bezig zijn geweest. Zo kregen wij een mooi gesprek over moederschap, slachtofferschap en verantwoordelijkheid nemen. En ook over haar hond die op zo’n manier contact met mij maakte dat ik deze tot mijn krachtdier van vandaag heb uitgeroepen. Dat gaat over trouw zijn aan jezelf, het innemen van een plaats in het middelpunt van je eigen bestaan en het hebben van duidelijke grenzen. Hij maant je dat je datgene kan ontvangen wat in aantocht is. En nodigt je uit om alleen aan te nemen waar je je spontaan goed bij voelt. Een passende boodschap, die ik graag met me meeneem in deze tijd.

Toen de mevrouw wegliep, eindigde zij haar relaas met de woorden: “en ik geniet van het leven….!” Synchroniciteit alom. Laat dat nou net het motto zijn van de weg die ik vorige week ben ingeslagen. Ik kon het dan ook niet nalaten om toen zij uit mijn gezichtsveld verdwenen was om deze zin heel hard met een volle stem in het rond te schreeuwen. Dit had een bijzonder effect; de innerlijke kinderen echoden deze woorden terug. Er ontstond een hoogfrequent klankconcert in mij dat mijn hele lichaam in een prettige vibratie bracht.

Dank u wel meneer in het bos, dat was weer een wijze les. Na het schrijven van dit verhaal heb ik besloten om op deze vrije dag nog even niet in actie te komen, maar te gaan zitten en helemaal niets te doen; de rust en de tijd nemen om te genieten van mij, mijn innerlijke kinderen, mijn ziel, het al-wat-is en alles-wat-ik-ben!