Goedenavond Mevrouw van het Licht, of was u het deze keer toch Meneer van het Licht die mede verantwoordelijk was voor het bijzondere verloop van mijn vrije dag.
Al vroeg werden de activiteiten die in mijn agenda stonden gecanceld in verband met de regen. Een hele dag voor mezelf, zonder met iemand rekening te hoeven houden. Een prettig vooruitzicht.
In aanvang had ik vele plannen om mijn tijd te vullen; nieuwsbrief schrijven, financiën bijwerken, recepten invoeren, gordijnen naaien, gevulde speculaas bakken… En dan heb ik nog niet eens alles genoemd van wat er nog op mijn lijstje stond en door mijn hoofd spookte. Als ik het zo opschrijf, dan verbaast het me eigenlijk niet, dat de laatste tijd steeds meer mensen zich in mijn bijzijn hardop afvragen waar ik de energie vandaan haal. Ik vergelijk mezelf af en toe met zo’n “duracell-konijntje”, die maar blijft trommelen. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik daar trots op moet zijn. Ik realiseer me namelijk terdege, dat het op zijn plaats is om mezelf te bevragen, welke acties “nature” zijn en wanneer ik handel vanuit een misschien wel verouderd overlevingsmechanisme.
Om rust in te bouwen, want daar ben ik in deze tijd bewust mee bezig, startte ik vanochtend met yogaoefeningen. Toen ik bijna aan het einde van een fijne serie was, veranderde er plotsklaps iets in de energie. Eerst kon ik het niet thuisbrengen wat er aan de hand was, tot het me opviel dat het doodstil was in de kamer en er ook geen enkel lampje meer flikkerde. Mevrouw van het Licht was u het die de knop omdraaide zodat onze wijk zonder stroom kwam te zitten?
Mijn primaire reactie was om op mijn telefoon bij de storingen te kijken. Mijn hoofd maakte op dat moment nog overuren. Balen, hoe moet het nu met mijn planning? Al snel besloot ik om in de overgave te gaan en mijn dag opnieuw in te delen. Het was grappig en ook ontnuchterend om te realiseren, bij hoeveel dingen die ik wilde doen er elektriciteit nodig zou zijn. Mijn to-do lijstje slonk zienderogen.
Inmiddels kreeg ik het een beetje koud en besloot om eerst maar eens een houtvuurtje te maken. Ik plaatste vervolgens een backjack voor de haard en deed onder een kleedje een ademsessie. Ik nam nog meer tijd om te onthaasten. Het voelde echt als een gestolen momentje. Geen idee hoe lang dit zou mogen gaan duren…
De warmte vulde langzamerhand de ruimte. Om van de nood een deugd te maken, pakte ik daarna een boek dat uitgerekend ging over de polyvagaaltheorie. Wat een boeiende materie. Het was echt lang geleden dat ik zou gefocust heb kunnen lezen. Heerlijk om niet afgeleid te worden. Nu aan het einde van de dag ben ik in dit boek alweer halverwege en weer een heel stuk wijzer in de wondere wereld van de Nervus Vagus.
Ook het bakken ging niet lukken. Echter aangezien ik nog op gas kook, kon ik wel soep maken. Gelukkig want stel je voor; een dag zonder soep, is een dag niet geleefd. Hiervoor moest ik Nieuw Zeelandse spinazie plukken en wilde gelijktijdig ook de zaadjes oogsten. Een klus waar ik vaak het geduld niet voor heb. Normaal ben ik blij als iemand anders dat voor mij doet. Vandaag genoot ik met volle teugen van dit werk. In al mijn bewegingen merkte ik een prettige vorm van vertraging.
Terwijl ik nog in de keuken stond, werd met een hoge piep de stilte ineens doorbroken. Na ruim twee uur deed de stroom het weer. Mijn lichaam reageerde hier enorm reflexmatig op. Het was mijn sympathicus die direct weer aan de gang wilde. In een split second was het gedaan met de interne rust.
Bijna kwam ik weer in de actiestand, toen ik me realiseerde dat ik het eigenlijk heel jammer vond dat mijn elektriciteits-loze ochtend weer voorbij was. Met een beetje schaamrood op de kaken concludeerde ik dat ik toch niet van externe storingen afhankelijk hoef te zijn om een rustig “Me-dagje” te hebben.
Uiteindelijk besloot ik om mezelf een apparaat-vrij-thuis-overdagje te gunnen door tot minimaal zes uur net te doen of er nog steeds geen stroom was; geen muziek, geen licht, geen telefoon, geen computer, geen quooker….. Back to basic levend op een andere frequentie. Naast ademen, lezen, koken, en een paar creatieve schilderklusjes, ontdeed ik de overstromende dakgoot van bladeren. De manier waarop het water kolkend door de regenpijp wegstroomde nadat de blokkade opgeheven werd, was een fascinerende spiegel voor een energieflow die niet tegen te houden is en geheel zijn eigen weg gaat.
Dank u wel mevrouw van het Licht dat u de knop voor me omzette deze morgen. Het werd een leerzame dag met vele rijke inzichten, die ik nog lang met mee zal dragen en waarvan ik hoop dat zij op een mooie manier zullen doorwerken.
Hoewel ik een deel van de dag in het donker zat, voel ik me echt een heel stuk lichter!