Ik zat op een steen te genieten van dat wat er om me heen gebeurde. Terwijl je broertjes en zusjes aan het rondrennen waren, had jij alleen oog voor mij. Je kroop eerst liefdevol tegen me aan en begon me daarna overal waar het maar kon te likken. Ik voelde me een beetje vereerd dat jij zo naar me toe kwam. Dit gaf een gevoel van een bijzondere verbinding; een ervaring die voor mij mooi en gelijktijdig ook spannend was. Het verbinden zelf leek niet het moeilijkste deel. Zou het kunnen zijn dat ik last had van de misschien irreële angst dat ik niet weet hoe ik met mijn emoties om moet gaan als ik zoiets teders waar ik naar verlang daarna weer los moet laten. Het was vast een hele oude herinnering die mij hierin parten speelde.

Zonder woorden voerden wij in een korte tijd een heel gesprek. Alsof ik in vijf minuten langs veel gebeurtenissen in mijn jeugd werd geleid, zonder dat ik precies wist waar het over ging. Jouw knuffels waren ontroerend en helend, voor datgene wat ik vroeger in het geven en ontvangen van (mensen)liefde niet begreep en soms ook erg moeilijk en ingewikkeld vond.

Toen kregen de andere hondjes ook oog voor mij. Het werd een drukte van belang. Een vrolijk tafereel van dansende beestjes om mij heen, die allemaal wilden kroelen en ook geaaid wilden worden. Op dat moment kwam ik echt even handen te kort. Ik probeerde jullie allemaal tevreden te stellen. In het gekrioel schoot per ongeluk jouw pootje uit. Ik dacht direct, dat scherpe nageltje zal vast wel voor een krasje zorgen. Dat mocht de pret niet drukken. Echter bleek het toch wat dieper en pijnlijker te zijn. In no-time zaten mijn handen onder het bloed en voelde ik me een beetje vreemd en ook wat hulpeloos op de steen zitten, waarbij ik niet echt meer in beweging kwam. Het was of het gebeurde en het mij allemaal wat overkwam.

Op dat moment waren er geen andere mensen om mij heen. Dat gaf me de tijd en ruimte om te observeren wat er gebeurde en hoe ik daarmee om ging; welke deel of welke delen van mij gingen in de driver-seat zitten en wie stippelde de route uit? Was dat de magische, de gekwetste of de gemaskerde-ik? Wie doet wat?

Mijn masochistische-ik wilde net doen of er niets aan de hand was. Ik probeerde het bloed weg te poetsen, maar eerlijk is eerlijk het werd er alleen maar erger op. De pijn negeerde ik, waardoor ik ook geen grens aan jullie als hondjes aangaf. Jullie stoeiden verder, waarbij het leek dat jullie geen rekening met mij hielden en ik corrigeerde jullie ook niet. De rigide kant voelde zich erg opgelaten. Ik deed zo mijn best om een goede “knuffelmoeder” voor jullie te zijn en kon alleen maar concluderen dat ik weer eens onhandig bezig was. Ik wilde dan ook liever niet dat de gastvrouw dit zou zien. Maar helaas door de kras en de rode kleur lukte het me toch echt niet om dit ongelukje te verbloemen. Mijn orale zijn wilde eigenlijk niet uit de omheinde speeltuin stappen om het bloed te stelpen, want stel je voor dat de speeltijd dan ineens voorbij zou zijn. Dat zou toch echt niet kunnen. Diep-down knaagde daarbij een mogelijk tekortgevoel. De psychopathische kleine meid kwam ook nog even om de hoek kijken door zich te wapenen voor enige vorm van uitlachen of vernedering. Mijn schizoïde kant vraagt zich eigenlijk altijd wel af op ik op de goede planeet “gedropt” ben en of ze me niet wat meer gebruiksaanwijzingen mee hadden kunnen geven; zeker als het over de liefde gaat (of misschien heb ik verzuimd om deze voor gebruik te lezen ). En zo kan ik nog wel even doorgaan met mijn beperkende gedachten en defensiemechanismen. Er gebeurde van alles van binnen, waarbij ik het vermoeden heb dat dat aan de buitenkant niet goed af te lezen was.

Vanochtend in het bos had ik ineens heel helder voor ogen in welke hoek mijn geconditioneerde, innerlijke delen mij manoeuvreren als zij onder druk komen staan. Ik keek naar mezelf in de situatie met de hondjes en moest eigenlijk wel een beetje lachen om de karikatuur die ik toen zag. Ik deed dit overigens wel met liefde en respect voor mijn zijn en wie ik in dat moment was. Ik was erg blij dat ik door de uitvergroting zo’n heldere blik kreeg over het gebeuren. Alsof ik in een soort van zelf gecreëerde gevangenis zat waarbij ik ook nog eens de cipier was, denkend dat er geen uitweg is, terwijl de deur wijd open staat.

Na een lichte schrikreactie over deze bijna onwerkelijke werkelijkheid, stelde ik mezelf een aantal vragen in de trend van: “Is het waar wat je denkt”, “Zijn je vooronderstellingen juist?”, “Is dit wat je wil?” “Is dit de manier waarop je in vrijheid door het leven wil gaan?”. De antwoorden waren er snel en kwamen met x-factor. Ik weet het zeker; het is weer tijd voor een nieuw hoofdstuk, het is tijd om weer een stukje overleving los te laten en terug te keren naar de gezonde verbinding; die met magische-Ik. Dat is waar ik voor ga!

Helaas kost het afleren van reflexen bloed, zweet en tranen, waarbij het bewust worden een van de meest wezenlijke stappen is. Daarna kan het balletje gaan rollen. Gelukkig heb ik nog een paar weken vrij, zodat ik vanuit mijn Hogere Wil het oude script passievol kan gaan herschrijven met de titel “Van zielsverlangen naar aardse bestemming”.

Dank je wel lief hondje van de sterren. Ik heb je Nieuwetijds boodschap in dankbaarheid ontvangen en aanvaard. Hij kwam voor mij precies op het goede tijdstip. De kras rond mijn mond, die veel weg heeft van het litteken dat Harry Potter op zijn voorhoofd heeft, beschouw ik dan ook maar als een spiritueel teken dat hoort bij een inwijding. Ik zal de energie die jij mij hebt laten zien en voelen in de komende weken verder ontwikkelen, ontvouwen en ontrollen zodat deze voor mij en ook in het grote geheel op een mooie en waardevolle manier doorgegeven kan worden en zijn werk kan doen. Ik wens je een heel leuk hondenleven toe en wellicht heb je nog meer van die mooie bespiegelingen voor ons als mensheid. Daar is in deze tijd veel behoefte aan.

Ik hoop je somewhere, sometime, someplace in of buiten dit universum nog een keer tegen te komen. Tot dan!