Dag meneer in het bos. U liet me wel erg schrikken deze middag. Zomaar ineens stond u daar op het bospad bij de tennisclub waar ik lid van ben. Een hele andere plek dan waar ik u normaal tegenkom. Uw honden renden vrolijk in het rond en als ik me niet vergis dan meende ik te zien dat zij probeerden om een potje mee te spelen met de kinderen die daar aan het strijden zijn voor hun clubkampioenschappen.

Intussen draaide mijn brein overuren. Wat maakte dat ik u juist op dat moment en op die plaats tegenkwam. Mijn hardlooprondje deed ik vanochtend al en toen vond u het niet nodig om mij te ontmoeten. Eerlijk gezegd geloof ik ook niet dat daar erg veel reden toe was. Ik was in een relaxte maandagochtendstemming.

Vanmiddag bleek dat echter anders. Ik was in piekerbui terecht gekomen en maakte me ineens over van alles druk. De energie stroomde ook nog eens niet in datgene waar ik mee bezig was. Vroeger zou ik gewoon door gegaan zijn met proberen; tegen beter weten in alsof het leven op alle fronten maakbaar is. Eigenlijk was ik wel trots dat ik besloot om de boel de boel te laten en lekker het bos in te fietsen op zoek naar brandnetelzaden. Een nieuwe hobby om mij bezig te houden met het vinden van eetbare materialen, die zichzelf gezaaid hebben in de tuin of opgegroeid zijn in het wild. Fascinerend wat hier voor lekkers van te maken valt, gratis en voor niets, zonder dat je een supermarkt hoeft te bezoeken. Een leuke, rustgevende en natuurlijke  uitdaging, waarin voor mij nog veel te ontdekken valt. In deze fase is het niet moeilijk om hierin iedere dag weer wat nieuws te leren. Altijd fijn, zo’n nieuwe inspiratie- en voedingsbron.

Maar goed hiermee was mij nog niet duidelijk wat uw les deze middag was. Ik ging mezelf de gekste dingen afvragen. Heb ik verzaakt in een van mijn taken waar ik verantwoordelijk ben op de club? Of mocht ik niet fietsen door het bos? Is het eigenlijk wel toegestaan om in het wild te plukken? Je kunt je maar druk maken. Wel confronterend dat ik al reflecterend het zo snel weer zocht bij mezelf en het eventueel iets verkeerd gedaan hebben. Met het gevolg dat ik in no-time zowel in mijn hoofd zat en ook een beetje bij mezelf vertrokken was. Gelukkig herinnerde ik met op dat moment de recentelijk ontvangen lessen van doorademen, bodem aanbrengen en begrenzen. Dat hielp om weer in mijn lijf te zakken.

Toen moest ik aan de haas denken die ik vanochtend in het bos tegenkwam, die voor mij de volgende, geciteerde boodschap had: “raak de weg niet kwijt naar het noorden, naar verderop. Verlies nooit de kluts, blijf aanwezig in jezelf, je lichaam, je gevoelsterrein, je bewustzijnsveld en word niet duizelig door je te verliezen in je omgeving. Blijf heel rustig bij jezelf; sta niet toe dat er te veel ineens bij je binnenkomt maar hou vol, ga door, een weg zonder eind. Moed en volharding je komt er wel. Volg je neus, je intuïtie en ga naar daar waar jouw innerlijke gevoel of intuïtie je zegt te gaan. Wijk hier niet van af; laat je niet omleiden door een ander. Innerlijk je weg voelend en volgend links dan rechts, wendend, voortgaand.

Hoewel ik er van overtuigd ben, dat niets voor niets gebeurt, hoefde ik ineens niet meer zo nodig een antwoord te hebben op de reden van onze ontmoeting. Ik kon het denken hieraan loslaten en mijn gemoedstoestand werd rustiger. Ik vervolgde mijn weg min of meer gedachteloos en werd als vanzelf geleid naar een plek met een overvloed aan geschikte brandnetels, die inmiddels te drogen hangen in mijn schuur. Een prettig gevoel om weer op deze intuïtieve stroom terecht gekomen te zijn.

Of dit ook uw belangrijkste doelstelling van deze middagles was; geen idee. Wat ik in elk geval meeneem is het volgende: uit het hoofd, in het hart en leef vanuit je intuïtie!