Goedemorgen meneer in het bos. Daar was u weer. Op het moment dat ik u op een afstand spotte, zwaaide de deur van uw auto ineens open. Eerst sprongen uw honden blij omlaag. Vervolgens stapte uzelf uit. En wat opviel: u had uw markante hoed niet op. Toen ik langsliep was u liefdevol en zorgzaam een paar fietsen overeind aan het zetten, die blijkbaar omgevallen waren. Ondanks deze drukke bezigheden nam u ook de tijd om mij vriendelijk te begroeten. En met dit alles gaf u mij weer een paar mooie lessen en maakte u de cirkel weer rond tijdens dit inmiddels regelmatig terugkerende ochtendritueel.

Zoals wel vaker de laatste tijd, kende ik een nacht met meerdere gezichten. Van diepe slaap, tot wakker liggend, reizend door meerdere werelden en dimensies vol dromen en gedachtespinsels. Ik word me steeds meer bewust van de impact van mijn gevoeligheid en het leven in een multi-dimensioneel bestaan. Het voelde deze keer wat zwaar en onbestemd toen ik wakker werd. Gelukkig weet ik ook dat het meestal een tijdelijk gevoel is. Gaande weg de dag krijg ik in meditaties, door gelezen teksten of het delen van (spirituele) ervaringen met anderen als op een presenteerblaadje aangereikt, die antwoorden waardoor er meer duidelijkheid, helderheid en verlichting in mij komt.

Een hardlooprondje aan het begin van de dag helpt ook meestal wel om alle nachtelijk opgedane kennis en informatie weer wat te ordenen en mijn energieveld opnieuw “neer te zetten” in de voorbereiding op de dag die komen gaat.

Vandaag was het mistig onderweg. Soms zag ik geen hand voor ogen. En dat paste wel bij mijn innerlijke gevoel van deze morgen. Midden in transformatieprocessen is mijn zicht doorgaans niet erg helder en kan het ook zo maar zijn dat ik dubbel zie. Ik realiseerde me dat mijn binnenwereld nogal gefragmenteerd opereerde; iedere laag voor zich. Dat maakte dat ik enerzijds op celniveau bezig was, terwijl ik anderzijds ook uitgenodigd werd om voorbij aardse grenzen te gaan en mij te richten op het grote geheel. Als een soort spagaat; hoe verwarrend is dat. Soms lijkt het onverenigbaar; al heeft iemand mij vorige week op een mooie manier laten ervaren dat er een perspectief te vinden is, waar het prima samengaat. Dit vraagt om present zijn, verbinding, de juiste mindset en een specifieke focus van het innerlijk oog. Iets dat voor mij nieuw is en nog niet vanzelf gaat. Een proces dat me doet denken aan het kijken naar een van die psychologische plaatjes; met de ene oogstand zie je een oude man en bij een kleine wisseling van perspectief verschijnt er ineens een jonge dame. Gelijktijdig beide zien, is nagenoeg onmogelijk. Kortom een vaardigheid waar ik nog lerend in ben.

Aangekomen bij mijn meditatieplek scande ik de natuur van deze dag. Ineens viel er een rijtje bomen op, dat met elkaar de contouren van een neushoorn had. Nieuwsgierig met wat deze mij te vertellen had, besloot ik met mijn aandacht naar binnen te gaan. In een visualisatie kroop ik op zijn rug en liet me verrassen naar waar hij mij heen zou brengen. En eerlijk gezegd gebeurde er in eerste instantie voor mijn gevoel niet zoveel. Ik kreeg een beeld dat de neushoorn heel relaxt op zijn plek bleef staan grazen, terwijl ik verwacht had dat we een enorme reis zouden gaan maken. Toen ik bijna een beetje geïrriteerd doorvroeg waarom er zo weinig beweging was, kreeg ik het antwoord dat ik dichter bij mezelf mocht blijven, op mijzelf kon vertrouwen en de juiste (geestelijke) voeding tot mij moest nemen. Ik besloot direct om mijn voeten steviger op de grond te zetten en de energie van deze plek in mijn (energie)veld op te nemen. Eerst was dat een hoekige stroom van beneden naar boven in een soort plat vlak, maar als snel werd die speels en rond met inhoud. Wat een ruimte, lichtheid en stevigheid gaf dat. En ik maar denken dat die neushoorn niets te vertellen had; een oprecht sorry gaat uit naar de neushoorn en de onderschatting van mijn innerlijke waarnemingsvermogen.

Toen ik mijn ogen opende, was de neushoorn naar de achtergrond verdwenen en zag ik ineens die levensboom die vlak voor mij stond. Die gaat voor mij over verbonden zijn en mogen genieten van al datgene wat er is, zonder te hoeven weten hoe het verder gaat. Leven in het hier-en-nu, waarbij er over een hoop ballast niet meer hoeft worden nagedacht.

Met die lichtheid vervolgde ik een stuk opgeruimder mijn weg en kwam ik u al snel tegen meneer in bos. Dit leverde mij verschillende inzichten op.

Mijn aandacht ging naar het feit dat u uw hoed niet op had. Dit liet u in al onze ontmoetingen nog niet eerder zien. Daar zou dan vast de essentie van de lessen van vandaag moeten liggen. Het bracht mij naar mijn eigen kruin en ik zag daar een denkbeeldig hoedje dat zorgde voor het (deels) afgesloten zijn van bronnen van inspiratie; geen prettig, sterker nog, een bijna deprimerend gevoel. Gelukkig kwam ik snel tot de kern, door me te realiseren dat ik in een weekend met veel onderhuidse prikkels, als vanzelf in een reflex mijn kruin een beetje dichter had gezet. Een oud en bekend overlevingsmechanisme dat mij (op een niet nobele manier) dichter bij het lijden in de wereld brengt. Ik ga dan bij mezelf weg en me (meestal ongevraagd) met de ander bezig houden, in plaats van voor mezelf te zorgen. Iets waar we uiteindelijke geen van beiden iets mee opschieten.

Overigens is “zorgzaam zijn” natuurlijk een goed principe dat meneer in het bos vanochtend ook met de fietsen liet zien. Maar dan wel met zuivere intenties, op basis van gelijkwaardigheid en wederkerigheid en onder de juiste voorwaarden.

Nu weer terug naar de lessen van vandaag; alleen de gedachte aan mijn kruin en “het hoedje” was al genoeg om mijn gronding nog verder te herstellen en mij te openen voor het universele bereik. Een gevoel van opluchting maakte zich van mij meester. Fijn om zo weer meer thuis in mijn eigen lijf te zijn.

Uw honden spiegelden mij ook nog eens in hun speelsheid. En direct wist ik dat het toelaten van deze kwaliteit mij echt gaat dienen in de bestendiging en het boeken van vooruitgang in de hierboven beschreven processen. Ik nodigde in de laatste hardloopmeters dan ook mijn innerlijke kind uit om mij te gidsen. Zij gaf mij aan dat zij bij thuiskomst eerst muziek wilde gaan maken op een sjamanistische trommel en een hang alvorens wij ons weer met de serieuze dingen van het leven bezig zou gaan houden. Zo gezegd, zo gedaan. Wij genoten samen van het maken van muziek al heb ik hiervoor echt geen talent. De trom gaf de gronding en de hang bracht subtiliteit, sprankeling en inspiratie. Een fijne combi van klanken, die mijn energieveld in een prettige trilling brachten. Het is hiermee een soort lichtgevende, fijn besnaarde, ronde ruimte geworden, waarin voldoende plek is voor alle in mij aanwezige dimensies zonder dat zij elkaar in de weg zitten. Zo kunnen alle potenties geleefd worden en tot hun recht komen. En dat voelt toch echt als een enorme bevrijding en zelfs als een bijzonder voorrecht.

Dank u wel meneer in het bos. Inmiddels is de zon gaan schijnen. Een mooi begin van de week wat ik zolang mogelijk ga proberen om vast te houden!