Dag meneer in het bos. Klopt het dat u uw les vandaag via een energetische verbinding heeft doorgegeven? Of heeft u toch de meneer van de groenvoorziening die ik tegenkwam en de inspiratiebron voor mijn gedachtegangen werd, als leerkracht vooruit geschoven?

Hem kwam ik nl. in het begin van mijn hardlooprondje al tegen. “Maak je niet druk” riep hij naar me vanaf de overkant van de straat, toen ik voorbij kwam rennen. Deze zin galmde nog even in mijn hoofd. Ik vulde in dat hij doelde op het verrichten van een dergelijke inspanning met dit warme weer en ik besefte dat ik juist ging hardlopen om rustig te worden. Na al het stof dat opgewaaid is in mij de afgelopen dagen, viel er wel weer wat te ordenen in mijn bovenkamer.  Grappig zo’n verschil in perspectief.

Hoewel ik bij vertrek hoopte dat het een ochtend zonder lessen zou worden, zat ik er binnen vijf minuten alweer tot over mijn oren in. Ja, meneer in het bos, ik kan me zo voorstellen dat mijn trouwe lezers blij zullen zijn dat u weer van u hebt laten horen. Zij begonnen al naar u te vragen via andere Facebookberichten, want ze miste u.

Door de opmerking van de meneer van de groenvoorziening ging mijn aandacht terug naar verschillende momenten van communicatie in de afgelopen dagen. Daar heb ik zowel in de rol van zender als ook van ontvanger helaas weer mogen ervaren welke onbedoelde gevolgen invullen, identificatie, projecties of een verkeerde woordkeuze kunnen hebben. Voor dat je het weet worden hele oude overlevingsmechanismen aangeraakt en ben je niet meer als volwassenen met elkaar aan het communiceren, maar ontstaat er een ouder-kind of kind-kind verbinding, die over heel iets anders dan de inhoud gaat en zorgt voor enorm veel gedoe. Zo kwamen boosheid, verdriet, gekwetstheid en geraaktheid deze dagen allemaal voorbij. Op zich niet erg, want het brengt uiteindelijk ook veel goeds. Maar een ding is zeker, het kost wel bakken met energie. En voor die gevallen waar ik er zelf debet aan ben, kan ik ook wel met een soort van kater achterblijven, die best lastig over gaat.

Voor mij weer een goede reminder om (check)vragen te blijven stellen in plaats van te denken dat ik het wel weet. En bij deze excuses aan diegenen voor wie ik ten onrechte dingen heb ingevuld….

Ik realiseer me overigens, dat soms mijn manier van omgaan met mijn intuïtie daarbij in de weg zit. Er is dan een soort innerlijk weten. Voordat ik er erg in heb, flap ik dat eruit.  Vanuit mijn jeugd heb ik geleerd om hier vervolgens een verklaring aan te hangen, die echter cognitief gezien nooit sluitend kan en zal zijn. Intuïtie is nou eenmaal niet logisch, laat staan dat er de juiste woorden voor te vinden zijn. Het zal dan ook niet de eerste keer zijn dat een dergelijke verklaring het van kwaad tot erger maakt. Het vraag-antwoordspel dat ontstaat, krijgt een  “hang yourself” – karakter. Dit brengt mij bij een gevoel van onmacht, waar ik heel verdrietig van word. En ook die herken ik wel in de afgelopen dagen. Ik neem de uitnodiging aan om wat vaker te wachten op een vraag alvorens ik ga spreken en te volstaan met een intuïtief, gevoelsmatig antwoord zonder dat uit te gaan leggen.

En in al deze reflecties, kwam ik ook nog de beelddenker in mij tegen. In mijn werk als reader maak ik hier optimaal gebruik van. In mijn dagelijks leven heb ik echter nog niet altijd de juiste modus gevonden. Dat veroorzaakt helaas nog wel eens voor ruis op de lijn. Gister liet iemand mij een hele handige pen zien. Deze kon je nadat je ermee geschreven hebt aan de computer hangen en zo de tekst downloaden voor verder gebruik. Ik hoop dat er ooit iemand zoiets ontwerpt om mijn beelden op te pikken, want die spreken voor zich en dan zijn al die lastige woorden gewoonweg niet meer nodig…. Dat maakt de communicatie echt een heel stuk makkelijker en vooral ook leuker.

En ook dit hardlooprondje was er een meditatiemoment bij het water. Ik nam daarin een paar persoonlijke vraagstukken mee, die vragen om het nemen van beslissingen of het hakken van knopen. Het was weer zo frappant hoe de natuur met antwoorden kwam. Het waren deze keer de kikkers die zich melden. Zij begonnen iedere keer te kwaken, precies op het moment dat ik een innerlijk besluit nam. Ik beschouw hun inmenging maar als een bevestiging dat ik daarin de juiste keuzes heb gemaakt. Thuis gekomen kon ik niet nalaten om na te lezen waar de ontmoeting met de kikker over gaat. Ik was ontroerd over datgene wat ik las: “durf een volgende fase in te gaan. Geef jezelf een nieuwe inwijding, ook al weet je niet waarheen dit je voeren zal. Stel geen vragen… maar ga en leef!

In stilte heb ik hun boodschap nog eens extra in mijn hart ontvangen. Jeetje wat een bijzondere en waardevolle ochtend weer.

Bij het verlaten van het bos, kwam ik de meneer  van de groenvoorziening weer tegen. Hij zei: “je bent er bijna”. En meneer in het bos, toen moest ik denken aan uw interessante les over effectief communiceren op deze maandagochtend. Eerlijk gezegd weet ik op dit moment niet of die nu bijna klaar is of eigenlijk juist pas begint……