Op eerste Kerstdag 2019 werd duidelijk dat ik afscheid moest gaan nemen van mijn bijenvolk dat in 2015 op mijn erf neerstreek. Begin september gaven zij, door het niet hebben van eetlust, al de eerste signalen af dat zij misschien niet sterk genoeg zouden zijn om de winter door te komen. Helaas openbaarde zich dit later ook als een waar- en werkelijkheid. Op zes januari bleken zij als collectief naar een andere dimensie overgegaan te zijn. Zou het een voorbode zijn geweest voor datgene wat er zich nu op macro niveau afspeelt?

Liefdevol heb ik hun aardse voertuigjes opgeruimd. Deze hebben zij, daar waar zij nu zijn, niet meer nodig. Opruimwerkzaamheden waarvan ik overigens hoop dat ik ze in de toekomst nooit meer hoef mee te maken; het stemde mij heel verdrietig. Er is ineens nog meer besef met hoeveel zij in een volk wel niet zijn om dag in dag uit ijverig hun belangrijke taken ten uitvoer te brengen en zo een wezenlijke bijdrage te leveren aan het voorbestaan van het grote geheel. Respect….

Daarna volgde een periode van rouw op de lege plek die eerst zo koninklijk was. Het voelde erg kaal zonder al mijn trouwe vriendjes en vriendinnetjes. Al zag ik hun normaal in deze periode van het jaar ook niet veel buiten; er was wel altijd een energetische verbinding. Daarmee ook een weten dat zij er waren. Dat gaf een gevoel van Samen Zijn. Het was echt wennen om na zoveel jaar dat lijntje niet meer te voelen en dat dan ook nog eens los te moeten laten. Gelukkig was Wikke, mijn rood-witte poesenmaatje inmiddels bij mij komen wonen en had ik op die manier nog wat speels en “levendigs” om mij heen. Dat verzachtte zeker een deel van de aanwezige pijn. Anders was het wel heel stil geweest in deze periode van thuis zijn en naar binnen keren.

De maanden daarna gebruikte ik om oud verdriet te verwerken. Niet alleen van het heengaan van mijn bijenvolk. In de spiegeling daarmee, ging ik ook met enkele andere onverwerkte afscheidsprocessen aan de slag. Vele jaren was ik daar met grotere of kleinere bogen omheen gelopen. Nu kon ik niet anders dan deze echt aankijken en een plek geven. Het was niet altijd gemakkelijk. Ik ben blij dat ik deze keer echter niet op de vlucht sloeg en er helemaal bij kon blijven. Het opende namelijk een ander, nieuw bewustzijn waardoor ik in een versneld tempo mijn eigen leven ten volle (aan) kon nemen; uiteindelijk een ware bevrijding!

Ik besef me dat het slotstuk van deze lange transformatietijd het moment was toen ik recentelijk in het kader van de lancering van mijn nieuwe remedieset “Op Adem Thuis-Komen” een ode aan mijn moeder schreef:

Mam, het is vijf en twintig jaar geleden dat je plotseling overleed. Voor mij de start van een zoektocht naar mezelf. Een lange weg die begon met de dood en eindigde met een wedergeboorte. In dankbaarheid en vanuit de grond van mijn hart kan ik nu zeggen: “Eindelijk ben ik in en bij mezelf thuisgekomen”! Nienke (2020)

Zo valt het afscheid van mijn bijenvolk onder de categorie “dat wil je eigenlijk niet meemaken én waarbij je ook tot de ontdekking komt dat ondanks de vele offers het uiteindelijk ook heel veel brengt”. Dank lieve bijtjes voor wie jullie zijn en waren. Jullie hebben mij in mijn levenswerk op zo veel manieren verrast, gesteund, gespiegeld en verder geholpen. Ik hoop dat het jullie goed gaat daar waar jullie nu geland zijn!

Terwijl ik dit alles opschrijf, word ik getriggerd door de data waarop de belangrijkste gebeurtenissen van dit “bijenverhaal” hebben plaatsgevonden. Die zullen vast niet toevallig zijn. Hoewel ik niet gelovig ben opgevoed, hebben zij mijns inziens wel iets aan mij te vertellen. 25 december – Eerste Kerstdag; een (weder)geboorte in een stal onder aanwezigheid van vele dieren. 6 januari – Drie Koningen; de ster die de weg wijst en door die te volgen, vinden waar je bewust of onbewust naar op zoek bent om vervolgens een boodschap op grotere schaal te kunnen verspreiden. Tot slot Pasen; het moment van wederopstanding….

Het leven is toch echt een grote puzzel. Vroeg of laat vallen de puzzelstukjes een voor een op hun plek; precies dan als de tijd rijp is en het de bedoeling is.

Vandaag, op eerste Paasdag worden de laatste voorbereidingen getroffen voor de dag van morgen. Het paleis is gerenoveerd en geschilderd in een nieuwe kleur, de voorraadkamers zijn voorzien van frisse opslagruimtes, de tuin is aan kant, de fruitbomen met voedselvoorraad staan schitterend in bloei en het zonnetje schijnt. Nog even het draaiboek doorlopen om tot de conclusie te komen dat “we” er helemaal klaar voor zijn. 

Ja, want morgen, tweede Paasdag is het zover. Dan kan de vlag uit. Er wordt een nieuw volk welkom geheten. Een volk dat door mijn beste maatje in Drenthe is opgevoed en grootgebracht. Het is “klaar” om te verhuizen. Het is de bedoeling dat zij in mijn tuin hun nieuwe basis vinden, waarna zij daarna in hun eigen tempo in en uit zullen vliegen. Ik kijk uit naar weer zoveel zoemende gezelligheid om me heen. Helaas laat de huidige tijd het niet toe om dit heugelijke feit groots te vieren en zullen we ook bij de overdracht de gestelde 1,5-meter regel in acht moeten houden. Maar een ding is zeker: daar waar in de buitenwereld misschien geen uiting aan gegeven kan en mag worden, zijn er daarvoor in de binnenwereld geen beperkingen. Sterker nog, er zijn vooral ongekende mogelijkheden. Dat neemt niemand mij af. Ik ga vandaag dan ook volop genieten van de voorpret, want in mij is het nu al één groot feest!

Een Bij-zondere Pasen toegewenst……!