Vanochtend tijdens mijn hardlooprondje, toen ik de eerste sporen van vermoeidheid begon te vertonen, liep ik langs een oude man die relaxt met een kopje koffie in zijn hand honden aan het uitlaten was. Hij zei tegen mij: “nog even volhouden, je bent er bijna”.

Deze zinnen werden direct door mijn systeem opgepakt op diverse lagen en energiefrequenties en resoneren nu nog steeds door. Al weet ik cognitief maar ten dele waar het over gaat, ik voel dat hij meer dan gelijk heeft. Waarbij het mijns inziens over hele andere dingen dan het hardlopen gaat.

Dank u wel meneer in het bos voor uw steunbetuiging en verlossende uitspraak. Het sterkt mij in het vervolgen van mijn soms wat stormachtige levenspad van dit moment!

Ennuh, die relaxte manier van zijn, daar neem ik ook wat van mee. Daar heb ik in onze korte ontmoeting weer veel over geleerd.

Overigens betwijfelde ik of deze meneer zelf enigszins een idee had welke impact zijn ogenschijnlijk eenvoudige woorden op mij hadden… Hoewel ik deze meneer echt niet tekort wil doen, beschouw ik het proces wat door hem in mij op gang kwam dan ook vooral als een soort van Valentijns-boodschap aan mijzelf.

Happy Valentine…!