Dank u wel Mevrouw van het Licht dat u deze morgen aanwezig was in mijn meditatie. Want eigenlijk wist ik van gekkigheid niet hoe aan deze dag te beginnen. Sinds gisteravond had ik enorme last van de oplaaiende zonnevlammen. Eerst uitte zich dat in ongekende moeheid en na een onrustige nacht werd ik wakker met een gevoel alsof ik gevangen zat in een enorme wattendeken.

U nam mij mee op een kleurrijke reis, waarin zichtbaar werd hoe het contact met ieders bron soms in een sneltreinvaart hersteld mag worden. Hierbij werd helder dat als deze verbinding geheel tot stand kan komen, de mens tegelijkertijd op zijn krachtigst en ook op zijn kwetsbaarst is. Een gegeven dat eenvoudig klinkt, maar om een behoorlijke draagkracht vraagt. Daarom kent het een langere aanloop en is het nodig om voor dit ontwikkelings- en groeiproces voldoende tijd, ruimte en aandacht te nemen. Liefdevol maakte u mij er op attent dat dit ook de reden was, dat er de afgelopen dagen zowel zakelijk als privé ineens allerlei afspraken uit mijn agenda geschrapt konden worden. En dat het dus niet de bedoeling was om hierover te mopperen, maar om juist de geboden kansen hiervan in te zien. Zo mooi werkt het systemische krachtenveld dus. Als ik niet voldoende voor mezelf zorg, dan neemt een ander bewust of onbewust die taak op zich. Wel prettig als ik dan mijn verantwoordelijkheid neem en vanuit mijn intuïtie in plaats van mijn hoofd besluit wat ik met de vrijgekomen tijd ga doen….

Ook daar was u heel helder en metaforisch in. U liet mij een beeld zien van mijn energieveld als ik compleet in verbinding met mijn essentie ben. Ik droeg daarin een jurk met prachtige kleuren; oogverblindend mooi, voorzien van glitters en andere franjes. Daar was zelfs ik van onder de indruk. Terwijl ik me niet kan heugen, dat ik in dit leven een jurk of rok gedragen heb. Sterker nog daar heb ik me het grootste deel van de tijd enorm tegen afgezet. Ik realiseer me daarom voor de huidige levensfase maar al te goed dat als ik zonder enige voorbereiding met deze jurk en energie naar buiten treed, ik me waarschijnlijk vreselijk ongemakkelijk ga voelen. Waarbij ik dan niet uitsluit dat ik direct weer in mijn schulp kruip en dit prachtige (energetische) gewaad weer plaats moet maken voor mijn oude, wat mannelijk ogende kloffie.

Maar eerlijk is eerlijk doordat u mijn vrouwelijke kern zo pakkend schetste, heb ik me vanochtend meer dan ooit kunnen verbinden met wie ik werkelijk ben. En die preview was echt wel aantrekkelijk. Alsof ik een nieuw handvat of doel heb om me aan vast te houden. Ik weet dan ook wat me te doen staat de komende tijd; met geduld en vanuit mededogen werken aan het versterken van mijn “Zijn” alvorens ik in volledige openheid deze essentie met de buitenwereld deel. Het doen van visualisatieoefeningen en het maken van energietekeningen gaat hierbij vast behulpzaam zijn. Door op die manier regelmatig letterlijk en figuurlijk in de spiegel van mijn ziel te kijken, kan ik mijn bekken verstevigen en de verbindingen maken, die nodig zijn om te wennen aan mijn nieuwe voorkomen en alles wat daar bij hoort.

En uw boeiende college was nog niet voorbij…. U wees mij nl. op een subtiele manier op een geluid afkomstig uit de natuur. Hoor je dat; er wordt op je deur geklopt. En inderdaad, ook al was het niet duidelijk welk dier dat deed, het was onmiskenbaar een teken. Toen ik het oppikte, was er een stem in mijn hoofd die vroeg: “Waar in je lichaam voel je dat?”. Mijn aandacht ging direct naar mijn buik en voor ik er erg in had ging daar een luikje open. Het was net het deurtje van de klok in het sprookje van de wolf en de zeven geitjes dat open zwaaide. Alleen was het nu geen geitje, maar mijn driejarige innerlijke kind wat daar naar buiten sprong. Ze danste vrolijk in het rond. Blij dat ze eindelijk bevrijd werd. Direct nam zij in het maken van (innerlijke) bewegingen the lead. Het enige dat ik als volwassene kon doen, was haar volgen in haar onbevangenheid. We hadden samen enorme lol en de watten deken kon worden afgeschut en maakte plaats voor licht- en luchtigheid.

Puffend en hijgend zaten wij bij te komen op het meditatiebankje van dit vrolijke feestje, toen een bekende van ons voorbij kwam. We raakten op een bijna visionaire manier aan de praat over vrijelijk omgaan met de interpretatie van regels bij sport en spel. Het ging over het leuk en toegankelijk maken voor iedereen ongeacht of je bekwaam of niet bekwaam bent. Opeens hoorde ik mezelf zeggen: “ja, het gaat erom om met speelsheid om te kunnen gaan met je eigen beperkingen en gebreken”.

Hoewel ons gesprek kort daarna eindigde, bleef die zin nog lang nagalmen in mijn lijf. Ik moest hier blijkbaar nog wat mee, want hij stemde mij eigenlijk best wel een beetje verdrietig. Nader onderzoek wees uit, dat ik mij verschillende voorvallen in de afgelopen week kon herinneren waarin ik ver weg bleef bij deze speelsheid. In tegendeel, ik pakte mijn innerlijke kinderen aan met strengheid en helaas ook wel met harde hand. Het waren allemaal momenten waarop ik in het zoeken naar en het niet kunnen vinden van de juiste woorden voor mijn gevoel, in onhandigheid terecht gekomen ben. Een hele uitdaging om te accepteren dat ik het nog moeilijk vind om daar in alle gevallen duidelijk en direct in te zijn, met alle gevolgen van dien. Speelsheid dat is dus de remedie. Dat staat nu in mijn geheugen gegrift.

De rest van de meditatie heb ik gebruikt om aan de door mij gekwetste kinderen mijn excuses aan te bieden en me weer vanuit liefde met hen te verbinden. Want alleen als alle “Ikken” onvoorwaardelijk een plek krijgen, komt er ruimte voor heelheid en in essentie kunnen Zijn. En ja dan volgt vast eens dat grootse moment; de dag dat ik ga verschijnen in die schitterende jurk.