Goedemorgen meneer in het bos. Vanochtend ontmoette ik een jongere uitvoering van u; het zou uw zoon kunnen wezen. Of u die bewust gestuurd heeft, daarvan heb ik geen idee. Zijn les kwam echter minstens zo hard binnen. Hij was het die mij stimuleerde om dit toch wel wat kwetsbare verhaal aan het papier toe te vertrouwen en dat bracht mij veel. Daarop besloot ik het toch ook maar via dit medium met een grotere groep te delen.

Vandaag staat voor mij in het teken van afscheid nemen op meerdere fronten. Doorgaans niet mijn sterkste kant. In het verleden kon ik daar maar op een manier naar kijken. Als een deur die onherroepelijk met geweld dichtklapt; als een kille, koude afscheiding tussen hier en daar.

Toen ik vanochtend de dag die komen gaat tijdens mijn hardlooprondje aan het overdenken was, bespeurde ik hierin een verandering. Waarschijnlijk komt die voort uit een groot, persoonlijk  transformatieproces het afgelopen half jaar. Met tederheid en liefde kon ik denken aan wat lichamen allemaal moeten dragen in een leven. En dat die op een gegeven moment niet meer kunnen en op zijn. Als de geest dan ook nog eens jong is, dan ontstaat er wel een erg groot, bijna onoverbrugbaar contrast. Zo realiseerde ik me overigens ook dat een oude geest in een jong lichaam ook erg ongemakkelijk is.

Eens is het dan tijd om deze lichamen hun verdiende rust te geven. En het klinkt wat gek, maar ik ben geneigd om te zeggen, hoe moeilijk soms ook, dat je dat eigenlijk iemand moet gunnen als het zover is.

Mijn gedachten gingen vervolgens uit naar een post die ik afgelopen week op een van mijn social media pagina’s deed… “Iets dat afsterft gaat over in een nieuwe vorm”. Al verder filosoferend waarover dat gaat en hoe dat werkt (naar mijn mening kan niemand daar precies een antwoord op geven), kwam er een roep van binnenuit: “Waarom zou je wachten op de dood voordat je overgaat tot een wedergeboorte. Dat kan je ook doen gedurende het leven”.

Ineens kon ik voelen dat dat het proces is geweest waar mijn ziel mij vorig jaar toe uitgenodigd heeft in de periode waarin mijn lichaam mij op verschillende aspecten in de steek liet. En zonder me daar op dat moment helemaal bewust van geweest te zijn, heb ik zonder nadenken, die uitnodiging met twee handen aangegrepen. Wat ben ik mezelf dankbaar dat ik mijn ziel, die altijd de weg weet, daarin gevolgd ben. Ik ben blij met alle veranderingen!

Zo werd het weer een bijzonder hardlooprondje vol inzichten. Inmiddels was ik aangeland bij een mooie, waterrijke meditatieplek. De zon scheen over het meertje, terwijl de laatste mist aan het optrekken was. De bomen langs de oever werden weerspiegeld in het water; het woord levensbomen kwam in mij op. Al zittend op een bankje, keerde ik mijn aandacht naar binnen en liet mij daarbij inspireren door dit mystieke en inspirerende plaatje. Ik stelde mijzelf voor als boom passend bij diegene zoals ik me in deze levensfase zowel fysiek als geestelijk voel… De eerlijkheid gebied mij om te zeggen, dat er eerst een oude boom in mij opkwam. Maar vervolgens moest ik steeds meer aanpassingen doen om mijn beeld en gevoel synchroon te laten lopen. Ik was verrast waar ik uiteindelijk uitkwam; jong, stevig, krachtig, levendig en flexibel. Al was het soms hard werken, dat is echt “de zin van ziek zijn” geweest van het afgelopen half jaar.

En meneer in het bos, dat was het moment dat “uw zoon” mij uit mijn overpeinzingen haalde. Zijn stem maakte dat ik mijn ogen opendeed. Daar liep een jonge man op een afstandje langs mij heen terwijl hij riep: “geniet van de zon en geniet van daar waar je mee bezig bent”. Hoewel “kunnen genieten” vaak een uitdaging voor me is geweest, kon in nu uit de grond van mijn hart zeggen dat ik dat deed. Het voelt voor mij als een van de belangrijkste bedoelingen van het leven, die ik recentelijk teruggevonden heb. De tranen van geluk stroomden over mijn wangen. De boodschap die de jongeman vervolgens gaf, dat hij helaas met zijn motorzaag herrie moest gaan maken, deerde mij dan ook in het geheel niet. Een goede reden om mijn weg te vervolgen en de tijd te nemen om ook deze les weer te overdenken en te integreren. Dank u wel meneer in het bos. De ontmoeting met “uw zoon” was zeer waardevol voor mij. Ik zal die dan ook niet snel vergeten.

En een ding weet ik zeker. De kleurrijke herinneringen die ik heb aan degenen die vandaag herdacht worden, die mogen in mij voortleven…