Dank u wel meneer in het bos dat u mij vanochtend weer even bij de les riep. Onverwacht hadden we op deze maandochtend weer een ontmoeting aan het einde van mijn hardlooprondje. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik onderweg steeds hoopte u niet te treffen vandaag. En daar had ik zo mijn redenen voor. Hoewel ik doorgaans heel eager ben als het om leren en persoonlijke ontwikkeling gaat, ligt er nu een proces vooraan in de archiefkast wat om aandacht vraagt, dat ik blijkbaar lastig vind. Dit thema heeft met ontvlechten in het navelgebied te maken. Het voelt aan dat het nodig is om oude stukjes navelstreng door te knippen, zodat ik nog meer op eigen benen kan gaan staan. Een spannend proces, wat ook wel (irreële) angsten oproept. Dit alles zorgt voor omtrekkende bewegingen, uitstel- en vluchtgedrag.

Het eerste deel van mijn hardlooprondje gebruikte ik al om hierop wat te reflecteren. Ik werd  mij bewust van de drukte in mijn hoofd. En dat terwijl het net weekend is geweest. Waarschijnlijk toch wat meer prikkels opgepikt dan normaal, zo aan het begin van de jaarlijkse tenniscompetitie. Na 15 kilo afvallen is een deel van mijn fysieke begrenzing weg gevallen en blijkbaar had ik mijn energetische afbakening nog niet stevig genoeg neergezet. En ik vroeg me in alle eerlijkheid ook af of ik wel zorgvuldig genoeg energie uitgewisseld heb aan het einde van de dag. Misschien ben ik daar tegen beter weten in, toch iets te gemakzuchtig mee om gegaan.

De vele auto’s die om 7.00 uur op de snelweg onder mij door raasden, waren dan ook bijna “too overwhelming”. Ik kon alleen maar denken aan stilte en rust en was dan ook blij dat ik dieper het bos in mochten lopen. Onder het mom van “je hebt altijd een keuze om het anders te doen dan gister” besloot ik af te wijken van mijn standaardritme en mijn rondje andersom te lopen. En hoewel het natuurlijk net zo lang is als anders, leek het kilometers langer en ook zwaarder dan normaal. Kortom een maandagochtend die wat stroperig aanvoelde waarbij ik op zoek was naar mezelf en de juiste flow.

Dat was het moment waarop ik uw auto op het bospad zag staan. Inmiddels zorgt uw auto al voor een Pavloveffect, want eigenlijk weet ik niet eens zeker of u er wel in zat. In de gauwigheid zag ik wel een van uw honden rondrennen. Maar mijn focus moest een andere kant op, want uw les was alweer begonnen. Het was opvallend dat uw auto echt de enige was op een hele grote parkeerplaats, waar het de meeste dagen redelijk druk is. Dat bracht me bij het thema eenzaam en alleen. Is dat waar ik bang voor ben, als ik die navelstreng ga doorknippen? Dat ik alleen achterblijf, verdwaal of lost raak… Of dit het exact is weet ik niet, maar er werd hiermee van binnen wel wat aangeraakt.

Ik scande de energie van u en uw auto en besefte me dat ook al stond u daar zo in uw eentje in het grote bos, dat het verrassend genoeg helemaal niet vervelend of verlaten aanvoelde. Integendeel, het gaf een gevoel van natuurlijke ruimte, eigenheid, vrijheid en ook verbindingsmogelijkheden. Allemaal aspecten die toch erg dicht bij mijn verlangen liggen.

Ineens kreeg ik sterk de behoefte om mijn bovenbeschreven proces op te pakken en er weer mee aan de slag te gaan. Ik besloot een geschikte boom uit zoeken om mij te ondersteunen terwijl ik met mijn aandacht naar binnen zou keren. In een visualisatie onderzocht ik verschillende soorten verbindingen. Ik visualiseerde een verbinding vanuit de voeten, het bekken, het navelgebied, de zonnevlecht, het hart, de keel, het 3^e oog en de kruin en werd me verrassend genoeg bewust van alle verschillende ervaringen. Het varieerde van gevangenschap, afhankelijk, zo stevig als een huis tot vrijheid en oneindige mogelijkheden. De verbinding vanuit het hart voelde het meest prettig en onvoorwaardelijk. En juist die ontdekking maakte dat ik in mijn navelgebied durfte om datgene los te gaan laten, wat daar belemmerend werkt en in de weg staat om helemaal mezelf te zijn. Hoewel ik gewend ben om vaak rigoureus te werk te gaan, stond ik mezelf toe om met kleine, liefdevolle stapjes te beginnen. Het proces mag langere tijd in beslag nemen en komt precies zo zoals het bedoeld is. Met een energetisch tornmesje maakte ik deze keer zorgvuldig en voorzichtig de eerste draadjes los. Het gaf meteen veel ruimte. Ik kon dieper ademhalen en voelde ook direct dat de energie weer ging stromen. Het begin is er, wat een bevrijding. Voor vandaag vond ik dat dan ook wel weer voldoende. De energie mag zijn werk gaan doen en ik zal het een en ander later op de dag nog ondersteunen met een helende krijttekening.

Thuisgekomen sloeg ik een boek met Boeddhistische wijsheden open en las de volgende quote: “Heb de moed om al wat zich nu voordoet onder ogen te zien”. Dank u wel meneer in het bos dat was precies de les die u mijn vandaag gegeven heeft en die ik in aanvang met enige weerstand maar uiteindelijk in veel dankbaarheid ontvangen heb.