Oók goedemorgen meneer in het bos. U overviel me een beetje deze morgen. Ik had u op dit vroege tijdstip niet verwacht. Eerlijk gezegd zat ik al helemaal vol van alles wat er tijdens mijn hardlooprondje gebeurde, dat ik ook echt weerstand voelde voor het krijgen van nog een les. In de eerste split second schoot ik in de oude reflex van “heb ik iets verkeerd gedaan en blijkbaar moet ik nog harder werken”. Gelukkig realiseerde ik me al snel dat mijn leven over mij mag gaan en ik ook gewoon mijn grenzen aan mag geven. In reactie op het uiting geven aan dat nieuwe gedrag, gebeurde er iets bijzonders. Maar daar over straks meer, eerst terug naar mijn hardloopervaringen.

Al tijdens de eerste stappen voelde ik de inspiratie binnenstromen. Het was alsof ik een beetje boven de grond aan het zweven was, waarbij ik de stoep en het bospad nauwelijks raakte. Zo’n gevoel dat je achteraf stukken van de weg gemist lijkt te hebben, omdat je met je gedachten bij heel iets anders dan het hardlopen was. Op zich een prettige ervaring, die echter ook iets unheimisch, bijna niet-aards had. Het ene idee na het andere ging door mijn systeem. Soms was de snelheid zo hoog of waren het zoveel gedachtegangen tegelijk, dat het voor mijzelf bijna niet eens bij te houden was. Ik besloot dit alles maar zijn gang te laten gaan, in het vertrouwen dat ik me later als het belangrijk zou zijn, de essenties wel weer zou herinneren.

Bij een waterplas nam ik een rustpauze. Door de laaghangende mist leek het net of er stoom uit het oppervlak naar boven kwam. Het was bijna als in een droom waarbij zomaar iets uit het water zou kunnen herrijzen. Al zittend op een bankje en genietend van dit ochtendgloren, voelde ik dat in de spiegeling met dit toch wel bijzondere tafereel, de creatiekracht in mijn buik groeide. De woorden zwangerschap en geboorte geven kwamen in me op. In dit geval ging het zowel over privé aangelegenheden als over werk gerelateerde dingen. Voor ik mijn weg zou vervolgen besloot ik in een opwelling om nog even dichter naar het water toe te gaan. Daar aangekomen draaide ik me om en leunde met mijn rug tegen een hek en liet mijn achterkant opwarmen door de opkomende ochtend zon. Wat een weldaad. In die tussentijd streelde ik met mijn handen over mijn buik, om datgene wat daar aan het groeien was, te koesteren. Verrast was ik door het uitzicht waar ik oog in oog mee kwam te staan. De bomen stonden als een soort poort die mij energetisch uitnodigde om door heen te gaan. Zo nam ik de verantwoordelijkheid op me om mijn ideeën van dat moment ook een aardse vorm te gaan geven en daarmee wellicht ook een nieuwe wereld in te stappen; een spannende en ook welkome taak. Ik had dan ook een bijna plechtig gevoel toen ik over de denkbeeldige drempel stapte en door de poort ging.

Op een wat luchtigere manier vervolgde ik mijn weg. Ik besteedde vooral tijd aan het maken van plannen voor een volgende stap op weg naar realisatie. Daarnaast werd ik mij ook bewust van de vele planten langs de paden in het bos en vroeg mij af wat voor lekkers ik daar allemaal van zou kunnen koken. Want sinds afgelopen weekend is er een nieuw hoofdstuk aan mijn liefde voor voeding toegevoegd; het bereiden van voedsel van eetbare wilde planten in de natuur zoals zevenblad, paardenbloemen, kleefkruid en brandnetels. Deze nieuwe hobby is nog pril, maar ik word er zo gelukkig van….

Tja meneer in het bos, u hoort het, zo vol zat ik van een net beginnende zwangerschap toen onze wegen elkaar kruisten. Het liefst wilde ik u ontlopen, want dit heugelijke feit wil ik nog even voor mezelf houden. Ik moet zelf nog zo wennen aan het idee. Normaal wacht je toch ook de eerste drie maanden voor je met je ouders deelt dat er een kleine op komst is? En ik wil het er bij wijze van spreken al helemaal niet over het hebben of het een jongetje of een meisje is. De ontmoeting met u kwam dan ook echt te vroeg. Het voelde als een onaangename testcase. In mijn eerlijk willen zijn, ben ik namelijk niet zo goed in het bewaren van geheimen. Ik hoopte dan ook niet dat u mij vragen zou gaan stellen.

Terwijl u nog op afstand was, kon ik het echter niet nalaten om er over na te denken waarom ik aan een ontmoeting met u bloot gesteld zou gaan worden. Ik ben toch al zo hard met mezelf aan het werk? Mag het me dan niet wat makkelijker gemaakt worden? Ik moest eigenlijk wel een beetje om mezelf lachen. Dit is toch gewoon een vorm van slachtoffergedrag.

Het bracht me echter gelukkig bij het bewaken van mijn eigen grens. Ik realiseerde me dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik dit proces op mijn eigen manier mag doorlopen. Waarbij ik bepaal wanneer ik de komst van nieuw leven met de buitenwereld deel. Na dit besluit kon ik zonder schroom in alle rust heel dicht langs uw auto lopen. En weet u wat zo leuk was; voor het eerst kon ik uw gezicht goed zien. Met een liefdevolle blik keek u mij bemoedigend aan en het werd me duidelijk dat u vandaag niet iets speciaals van mij verwachtte. U “was” er gewoon voor uzelf en misschien ook voor mij. De brandende sigaret die u in uw hand had, daar waar u anders uw koffiebeker mee vasthoudt, deed mij denken aan de rookspiegel van de voorouders. In die gedachte voelde ik ineens heel veel steun van meerdere generaties op een rij voor mijn groeiproces. Het was voor mij een bevestiging dat ik op de goede weg ben en een belangrijke stimulans om door te gaan op dit soms toch wel onzekere en ook wel eens onstabiele levenspad. Ongelofelijk hoeveel kracht dit beeld mij heeft kunnen geven.

Dank u wel meneer in bos, alleen al door uw zijn, heb ik vandaag toch weer een belangrijke les mogen ontvangen. Ik maak graag een buiging voor alle voorouders die er toch altijd weer onvoorwaardelijk zijn voor onze generatie en voor de generaties die na mij komen in het al wat is!